مدح و ولادت حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه
ای آخـریـن امـیـد رسـالـت خوش آمدی خـورشیـد آسـمـان عـدالت! خوش آمدی سر تا به پات قدر وجلالت! خوش آمدی بـنـیـان‌کن اسـاس ضلالت! خوش آمدی با مـقـدم تو گـشت زمین رشک آسمـان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان اسـلام بـا ولادت تـو بـاز جـان گـرفـت روی نـدیـدۀ تـو دل از آسـمـان گـرفـت دیـن بـا ولایـتت شـرف جـاودان گرفت «حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت» جـاء الـحـقـت رسید بـه گوش جهـانـیان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان ای از خـدا سلام به جسم و به جـان تو آوای وحــی مــی‌شـنــوم از زبــان تــو دل‌بـرده از پـدر ز مــلاحـت بـیــان تـو قـرآن بخـوان که بوسه زند بر دهان تو ای عـمر وحی از نفست گشته جـاودان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان مـیـلاد تو ولادت خــوبـان عـالـم اسـت عید هزار موسی و عیسی‌بن‌مریم است مـیـلاد اهـل‌بـیـت رسـول مـکـرم اسـت مـیـلاد دیـگــر شـهـدای مــکــرم اسـت مــیـلاد سـیــدالـشـهــدا را دهــد نـشــان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان بازآ که اولیای خـدا چشم‌شان به توست یـاران سیـدالشهــدا چـشم‌شـان به توست سرهای تشنه گشته جدا، چشم‌شان به توست مکه، مدینه، کرب‌و‌بلا چشم‌شان به توست کـعـبـه گـشوده چـشم به راه تو همچنان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان ما از تو دور و جای تو پیوسته بین ماست روی ندیـده‌ات همـه جا نور عین ماست چشم انتظار ماندن ما دین و دِین ماست جمعـه گــواه نـالـۀ ایـن الحـسیـن ماست یک جـمـعـه این سخـن نیفـتاده از زبان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان تو خود شبان و این رمه در انتظار توست چـشـم جهانیـان هـمـه در انتظار توست مولا! بیـا کـه فـاطمـه در انتظار توست خورشید نهـر علـقمـه در انتظار توست بر بازوی عموی خود این جمله را بخوان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان توغایبی و خلق جهان در حضور توست ملک خدای عزّ وجل غرق نور توست جای تو خالی است و جهان پر ز نور توست آقـای عیدهــا همـه روز ظهــور توست از چـشـم ما نهانی و در عـالـمی عـیان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان بـی‌تـو شـب ســیــاه شـده روزگــار مـا بی‌تـو شده است خنده گـل نیش خار ما رنـگ خـزان گـرفـتـه سراسر بهـار ما بــازآی ای قــــرار دل بــی‌قـــرار مـــا بـازآ کـه ذکـر مـا شـده الـغـوث الامـان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان کی می‌شود که پای به چشم بشر نهی؟ عـمـامــۀ رسـول خـدا را به سـر نـهـی بـر قـلـب دشـمنـان ولایـت شـرر نـهـی تا یک نـظـر به جـانب اهل نـظـر نهـی رخ بر تـمـام مـنـتـظـرانت دهـی نـشان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان ای زخــم پـیـکـر شـهــدا بـی‌قـــرار تـو چـشـم عـلـی به دست تو و ذوالفـقار تو فــریـاد انـتـقـام شـهـیــدان شــعـــار تـو لـبـخـنـد می‌زنـد عـمـوی شیـرخـوار تو کـای دست انـتـقــام خــداونـد لامـکـان! عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان دست حـقّی و کـاتـب لـوح و قـلـم تویی بـهـر ظهـور، بیـن امـامـان عـلـم تـویی بـگـشـای رخ که هـادی کُـل اُمـم تـویی مـولا! بـیـا! بـیـا! کـه امـام حــرم تـویی گـویـد بـلال بـر تـو بـه بــام حــرم اذان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان ای دسـت اولــیــای الــهــی بـه دامـنـت جوشن کـبـیـر در صف پیکار جوشنت پــیــراهــن حـسـیــن، بـــرازنــدۀ تـنـت «میثم» تـمـام چـشـم شـده بـهـر دیـدنت چشمش بود به راه تو، اشکش به رخ روان عَجِّـل عَلی ظُـهُـورِکَ یَا صَاحِب‌ِالـزَّمان |